فاجعه هیلزبورو: چه اتفاقی افتاد و چه کسی مسئول آن بود؟و کمپین آن ویلیامز چه کسی بود؟

در روز شنبه 15 آوریل 1989، حدود 96 نفر از هواداران لیورپول که در نیمه نهایی جام حذفی بین لیورپول و ناتینگهام فارست شرکت کرده بودند، بر اثر هجوم در ورزشگاه هیلزبورو در شفیلد کشته شدند.با توجه به درد خانواده قربانیان، روند قانونی برای اثبات حقایق و نسبت دادن گناه برای فاجعه هیلزبورو بیش از 30 سال است که ادامه دارد.

هیلزبورو با ۹۶ کشته و ۷۶۶ مجروح همچنان بدترین فاجعه ورزشی در تاریخ بریتانیا است.

اواخر امسال، یک درام جدید ITV Anne، تلاش آن ویلیامز، مبارز عدالت را برای کشف حقیقت در مورد آنچه اتفاق افتاده، پس از اینکه او از باور کردن رکورد رسمی مرگ پسر 15 ساله‌اش کوین در هیلزبورو خودداری کرد، بررسی می‌کند.

در اینجا، سیمون اینگلیس، مورخ ورزش توضیح می‌دهد که چگونه فاجعه هیلزبورو رخ داد و چرا مبارزه قانونی برای اثبات کشته شدن غیرقانونی هواداران لیورپول بیش از 27 سال طول کشید.

در طول قرن بیستم، جام حذفی - که در سال 1871 تأسیس شد و مسلماً معروف‌ترین مسابقات فوتبال داخلی جهان بود - جمعیت زیادی را به خود جذب کرد.سوابق حضور و غیاب رایج بود.اگر جذابیت فوق‌العاده جام نبود، استادیوم ومبلی مانند فصل ۱۹۲۲–۱۹۲۳ ساخته نمی‌شد.

به طور سنتی، نیمه نهایی جام در زمین های بی طرف برگزار می شد که یکی از محبوب ترین آنها هیلزبورو، خانه شفیلد ونزدی است.با وجود یک تماس نزدیک که 38 هوادار در جریان نیمه نهایی در سال 1981 مجروح شدند، هیلزبورو با ظرفیت 54000 نفر، یکی از بهترین زمین های بریتانیا در نظر گرفته شد.

به این ترتیب، در سال 1988 میزبان یک نیمه دیگر، لیورپول - ناتینگهام فارست، بدون حادثه بود.بنابراین، زمانی که به طور تصادفی، این دو باشگاه یک سال بعد، در 15 آوریل 1989، در یک مسابقه به مصاف هم رفتند، انتخاب بدیهی به نظر می رسید.

لیورپول علیرغم داشتن هواداران بزرگ‌تر، مانند سال 1988، لپینگ لین اِند هیلزبورو کوچک‌تر را به عنوان آزاردهنده‌اش اختصاص داد که شامل یک طبقه نشسته بود که از یک بلوک گردان به آن دسترسی داشت و یک تراس برای 10100 تماشاگر ایستاده، که تنها هفت نفر به آن دسترسی داشتند. چرخ گردان

حتی با استانداردهای روز، این ناکافی بود و باعث شد که بیش از 5000 هوادار لیورپول به بیرون از خانه فشار بیاورند، زیرا نزدیک به شروع ساعت 3 بعدازظهر بود.اگر شروع مسابقه به تعویق بیفتد، ممکن است شکست به خوبی مدیریت شود.در عوض، فرمانده مسابقه پلیس یورکشایر جنوبی، دیوید داکنفیلد، دستور داد یکی از دروازه‌های خروجی باز شود و به 2000 هوادار اجازه داد تا از آن عبور کنند.

کسانی که به سمت راست یا چپ به سمت قلم های گوشه چرخیدند، اتاق پیدا کردند.با این حال، اکثر آنها ناخواسته، بدون هیچ هشداری از سوی مهمانداران یا پلیس، به سمت قلم مرکزی پر شده که از طریق یک تونل 23 متری دسترسی داشتند، حرکت کردند.

با پر شدن تونل، کسانی که در جلوی تراس بودند، خود را در برابر حصارهای محیطی مشبک فولادی که در سال 1977 به عنوان اقدامی ضد هولیگانی ساخته شده بود، تحت فشار قرار دادند.به طور باورنکردنی، در حالی که هواداران آشکارا در مقابل دیدگان پلیس (که اتاق کنترل مشرف به تراس داشتند) رنج می بردند، مسابقه شروع شد و نزدیک به شش دقیقه ادامه یافت تا اینکه متوقف شد.

همانطور که در یک یادبود در زمین آنفیلد لیورپول ثبت شده است، جوانترین قربانی هیلزبورو، جان پل گیلهولی 10 ساله، پسر عموی ستاره آینده لیورپول و انگلیس، استیون جرارد بود.مسن ترین آنها جرارد بارون 67 ساله، یک کارگر بازنشسته پست بود.برادر بزرگترش کوین برای لیورپول در فینال جام 1950 بازی کرده بود.

هفت تن از کشته شدگان زن بودند، از جمله خواهران نوجوان، سارا و ویکی هیکس، که پدرشان نیز در تراس بود و مادرش شاهد وقوع این تراژدی از ایستگاه شمالی مجاور بود.

در گزارش نهایی خود، در ژانویه 1990، لرد جاستیس تیلور تعدادی توصیه را مطرح کرد که شناخته شده ترین آنها این بود که همه مراکز ارشد تبدیل به فقط صندلی شوند.اما به همان اندازه مهم، او مسئولیت بسیار بیشتری را برای مدیریت جمعیت به مقامات فوتبال و باشگاه ها تحمیل کرد، در حالی که در عین حال از پلیس خواست تا آموزش بهتری ببینند و کنترل مردم را با ایجاد روابط مثبت متعادل کنند.همانطور که بسیاری از هواداران تازه ظهور فوتبال در آن زمان استدلال می کردند، هواداران بی گناه و مطیع قانون از اینکه با آنها مانند هولیگان رفتار شود به ستوه آمده بودند.

پروفسور فیل اسکراتون، که روایت لعن‌کننده‌اش، هیلزبورو - حقیقت، 10 سال پس از آن روز سرنوشت‌ساز منتشر شد، وقتی از افسرانی که حصارها را نگهداری می‌کردند، بازجویی کرد.فریادها و التماس های ناامیدانه... از مسیر اطراف شنیده می شد.مفسران دیگر خاطرنشان کردند که افسران محلی در نتیجه اعتصاب معدنچیان، پنج سال قبل، چقدر وحشیانه شده بودند.

اما خشن ترین مرکز توجه به فرمانده مسابقه پلیس، دیوید داکنفیلد افتاد.او تنها 19 روز قبل این وظیفه را به او اختصاص داده بود و این اولین بازی مهم او بود که در کنترل داشت.

بر اساس گزارش های اولیه پلیس، روزنامه سان تقصیر فاجعه هیلزبورو را دقیقاً به گردن هواداران لیورپول انداخت و آنها را به مست بودن و در برخی موارد به ممانعت عمدی در واکنش اضطراری متهم کرد.ادعا می شود که هواداران روی یک پلیس ادرار کرده اند و پول از قربانیان به سرقت رفته است.یک شبه The Sun در مرسی ساید به وضعیت منزوی دست یافت.

مارگارت تاچر، نخست وزیر، فوتبال را تحسین نمی کرد.در مقابل، در واکنش به افزایش هولیگانیسم در بازی‌ها در طول دهه 1980، دولت او در حال تصویب قانون بحث‌برانگیز تماشاگران فوتبال بود که همه هواداران را ملزم به پیوستن به یک طرح کارت شناسایی اجباری می‌کرد.خانم تاچر یک روز پس از فاجعه به همراه دبیر مطبوعاتی خود برنارد اینگام و وزیر کشور داگلاس هرد از هیلزبورو بازدید کرد، اما فقط با پلیس و مقامات محلی صحبت کرد.او حتی پس از افشای دروغ‌های تیلور در گزارش پلیس به حمایت از نسخه پلیس از وقایع ادامه داد.

با این وجود، با آشکار شدن ایرادات ذاتی قانون تماشاگران فوتبال، شرایط آن تغییر کرد تا بر ایمنی ورزشگاه تاکید شود تا بر رفتار تماشاگران.اما تنفر خانم تاچر از فوتبال هرگز فراموش نشد و بسیاری از باشگاه‌ها از ترس واکنش عمومی، از دادن یک دقیقه سکوت به مناسبت مرگ او در سال 2013 خودداری کردند. در همین حال، سر برنارد اینگهام، تا سال 2016 به سرزنش هواداران لیورپول ادامه داد.

با توجه به درد خانواده قربانیان، روند قانونی برای اثبات حقایق و نسبت دادن گناه بیش از 30 سال به طول انجامیده است.

در سال 1991، هیئت منصفه در دادگاه پزشکی قانونی با اکثریت رأی 9-2 به نفع مرگ تصادفی تشخیص داد.همه تلاش ها برای بازبینی آن حکم با مانع مواجه شد.در سال 1998، گروه حمایت از خانواده هیلزبورو پیگرد خصوصی داکنفیلد و معاونش را آغاز کرد، اما این نیز ناموفق بود.سرانجام، در بیستمین سالگرد، دولت اعلام کرد که یک هیئت مستقل هیلزبورو راه اندازی خواهد شد.سه سال طول کشید تا به این نتیجه برسیم که داکنفیلد و افسرانش واقعاً دروغ گفته اند تا سرزنش را به گردن هواداران بیاندازند.

سپس دستور دادرسی جدید صادر شد و دو سال دیگر طول کشید تا اینکه هیئت منصفه حکم اولیه بازرس را لغو کرد و در سال 2016 اعلام کرد که قربانیان در واقع به طور غیرقانونی کشته شده اند.

داکنفیلد سرانجام در ژانویه 2019 در دادگاه تاج پرستون با محاکمه روبرو شد، اما هیئت منصفه نتوانست به حکمی برسد.در محاکمه مجدد او در همان سال، علیرغم اعتراف به دروغگویی، و به سختی هیچ اشاره ای به یافته های گزارش تیلور، به ناباوری خانواده هیلزبورو، داکنفیلد به اتهام قتل عمد از روی سهل انگاری تبرئه شد.

آن ویلمز، کارگر نیمه وقت فروشگاهی از فورمبی، با امتناع از باور سوابق رسمی مرگ پسر 15 ساله‌اش کوین در هیلزبورو، با کمپین بی‌امان خود مبارزه کرد.پنج بار درخواست های او برای بررسی قضایی رد شد تا اینکه در سال 2012، هیئت مستقل هیلزبورو شواهدی را که او گردآوری کرده بود - علیرغم فقدان آموزش قانونی - بررسی کرد و حکم اولیه مرگ تصادفی را لغو کرد.

ویلیامز با شواهدی از یک پلیس زن که پسرش به شدت مجروح شده بود، توانست ثابت کند که کوین تا ساعت 4 بعدازظهر آن روز - مدت ها بعد از ساعت 3:15 بعد از ظهر تعیین شده توسط اولین پزشکی قانونی - زنده مانده است و بنابراین پلیس و آمبولانس خدمات در وظیفه مراقبت خود شکست خورده بود.او به دیوید کان از گاردین، یکی از معدود روزنامه نگارانی که کل حماسه حقوقی را پوشش می دهد، گفت: «این چیزی است که من برای آن جنگیدم."من هرگز قرار نبود تسلیم شوم."متأسفانه، او چند روز بعد بر اثر سرطان درگذشت.

از نظر حقوقی، ظاهراً خیر.اکنون توجه کمپین‌ها به ترویج "قانون هیلزبورو" معطوف شده است.در صورت تصویب، لایحه مقامات عمومی (پاسخگویی) این مسئولیت را بر عهده کارمندان دولت می گذارد که همیشه در راستای منافع عمومی، با شفافیت، صراحت و صراحت عمل کنند و خانواده های داغدیده به جای اینکه مجبور به افزایش مطالبات قانونی باشند، بودجه لازم برای نمایندگی قانونی را به دست آورند. خود هزینه هااما مطالعه دوم این لایحه به تعویق افتاده است - این لایحه از سال 2017 در پارلمان پیشرفت نکرده است.

کمپین های هیلزبورو هشدار می دهند که همان مسائلی که مانع تلاش آنها شده بود، اکنون در مورد برج گرنفل نیز تکرار می شود.

به صحبت های معمار پیتر دیکینز گوش دهید که در مورد مشارکت خود در ایجاد بلوک برج گرنفل صحبت می کند و جایگاه آن را در تاریخ مسکن اجتماعی در بریتانیا در نظر می گیرد:

به شدت.گزارش تیلور توصیه می‌کند که زمین‌های اصلی بعد از سال 1994 کاملاً مستقر شوند، و نقش مقامات محلی باید توسط یک مرجع تازه‌تأسیس صدور مجوز فوتبال (از زمان تغییر نام به سازمان ایمنی زمین‌های ورزشی) نظارت شود.مجموعه ای از اقدامات جدید مربوط به نیازهای پزشکی، ارتباطات رادیویی، سرپرستی و مدیریت ایمنی اکنون استاندارد شده است.مهم‌ترین الزام این است که ایمنی اکنون بر عهده اپراتورهای ورزشگاه است نه پلیس.تمام نیمه نهایی جام حذفی اکنون در ومبلی برگزار می شود.

قبل از سال 1989 تراژدی هایی در پارک آیبروکس، گلاسکو در سال 1902 (26 کشته)، بولتون در سال 1946 (33 کشته)، ایبروکس دوباره در سال 1971 (66 کشته) و برادفورد در سال 1985 (56 کشته) رخ داده بود.در این بین ده‌ها مورد تلفات مجزا و نزدیک به ناپدید شدن وجود داشت.

از زمان هیلزبورو هیچ حادثه بزرگی در زمین های فوتبال بریتانیا رخ نداده است.اما همانطور که خود تیلور هشدار داده است، بزرگترین دشمن امنیت، از خود راضی است.

Simon Inglis نویسنده چندین کتاب در مورد تاریخ ورزش و استادیوم ها است.او در مورد عواقب هیلزبورو برای گاردین و آبزرور گزارش داد و در سال 1990 به عضویت مرجع صدور مجوز فوتبال منصوب شد.او دو نسخه از راهنمای ایمنی در زمین های ورزشی را ویرایش کرده است و از سال 2004 سردبیر مجموعه بازی در بریتانیا برای میراث انگلیسی (www.playedinbritain.co.uk) بوده است.